Zondagavond speelden Sting en Paul Simon in de Ziggo Dome en dat was boven verwachting goed! Nu zijn het natuurlijk grootheden in de muziekwereld, maar of dat samen gaat qua muziekstijl? En na North Sea Jazz vorig jaar had ik er eerlijk gezegd een hard hoofd in of Paul Simon dát kon brengen wat hij en zijn Afrikaanse drumband ooit in New York Central Park ten gehore brachten in 1990 of aan het niveau van Sting kon tippen wat hij live op het podium brengt.

Op North Sea stonden Sting en Paul Simon na elkaar op het podium en was er een wereld van verschil. Paul Simon die gewoon zijn ding deed, speelde zijn hits, maar om nu te zeggen dat er erg veel swung in zat en de zaal er warm voor liep? Nee, dat niet. Sting daarentegen gaf een goede show, muzikaal sterk en vrijwel foutloos spel. Dat was bij Paul Simon dus anders, maar gisteravond brachten zij allebei het beste in elkaar naar boven. De show, die maarliefst 3 uur duurde, was van begin tot eind boeiend en van hoog niveau.

Ze speelden hun klassiekers, samen en alleen, zongen duetten en om en om, en alles met een gemixte band van 16 man sterk. Alle muzikanten bij elkaar was een bont gezelschap van heel goede muzikanten, waarvan sommigen zelfs meerdere instrumenten bespeelden. Centraal stonden natuurlijk Sting en Paul Simon zelf, maar zij lieten hun muzikanten hun moment of fame. Die kans pakten ze met beide handen aan, want de solo’s waren goed, heel goed. De uithalen van Jo Lawry (achtergrond-zangeres) waren heel indrukwekkend tijdens Mercury Falling, maar ook de solo’s van Jamey Haddad (Simon’s percussionist) en de gitaristen en toetsenisten waren een knap staaltje muziek.

Doordat ze elkaars nummers afwisselden, maar ook sommige stukken hun eigen nummers speelden, vond ik Sting muzikaal toch sterker, creatiever en met meer gevoel. Paul Simon vond ik wat aan de zoetsappige kant en van de makkelijke, losse meezingnummers. Maar al met al zeker een geslaagd concert, want wat Paul Simon aan energie miste op het podium in North Sea Jazz afgelopen jaar, maakte hij hier ruimschoots goed. Hij nam zijn band en publiek mee in zijn enthousiasme en dat maakte veel goed. Muzikaal staat hij alleen 2-0 achter tegen het fenomeen Sting. Fragile, zo zuiver, Fields of Gold, nostalgisch, Mercury Falling, kippenvel…